Project Writing for Class 10 Social Science for HSLC 2026

Project Writing for Class 10 Social Science for HSLC 2026: The main idea behind project work is to make sure that the learner does their own research and comes up with practical solutions to the concept they are trying to learn or the problem that they are trying to solve. Here you can avail Project Writing for Class 10 Social Science for HSLC 2026

অসমৰ লোক-সংস্কৃতি Social Science Project Writing Glass 10 HSLC 2026

সুচীপত্ৰঃ

১। ঘোষণা পত্র

২। প্রমানীকৰণ

৩।‌ কৃতজ্ঞতা

৪। আৰম্ভণি

৫।‌ ঐতিহাসিক আৰু সাংস্কৃতিক প্ৰসংগ

৬।‌ অসমৰ লোকসংগীতৰ প্ৰধান ৰূপ

৭। প্ৰধান লোক বাদ্যযন্ত্ৰ

৮। অসমৰ প্ৰধান লোকনৃত্য

৯। থিম আৰু কাৰ্য্যসমূহ

১০। সাজ-পোছাক আৰু দৃশ্যগত উপাদান

১১। সংৰক্ষণ আৰু প্ৰচাৰৰ বাবে পৰামৰ্শ

১২। উপসংহাৰ

১৩।‌ সহায়ক

আৰম্ভনি/পাতনিঃ ভাৰতৰ উত্তৰ-পূব কোণত অৱস্থিত অসম নদী, পাহাৰ আৰু চহকী সাংস্কৃতিক বৈচিত্ৰ্যৰ ভূমি। উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলৰ অন্য ৰাজ্য কেইখনৰ তুলনাত অসমত সাংস্কৃতিক বিবিধতা, সংমিশ্ৰণ আৰু বিৱৰ্তন অধিকতৰ হৈছে। ইয়াৰ লোকসংগীত আৰু লোকনৃত্যই বিভিন্ন জনগোষ্ঠীৰ বহুত্বক প্ৰতিফলিত কৰে — অসমীয়া, বডো, মিছিং, কাৰ্বি, ৰাভা, ডিমাছা, নেপালী আদি বহুতো — যাৰ জীৱন, কৰ্ম আৰু বিশ্বাস পদ্ধতি গীত আৰু আন্দোলনত বোৱা হৈছে।

অসমৰ লোক পৰম্পৰা কেৱল মনোৰঞ্জন নহয়; ইতিহাস, মৌখিক সাহিত্য, সামাজিক মূল্যবোধ, কৃষি চক্ৰ আৰু আধ্যাত্মিক জীৱনৰ জীৱন্ত অভিলেখ। এই প্ৰকল্পত অসমৰ লোকসংগীত আৰু নৃত্যৰ প্ৰধান প্ৰকাৰ, ইয়াৰ বাদ্যযন্ত্ৰ, বিষয়বস্তু, সামাজিক অনুষ্ঠান, স্বকীয় বৈশিষ্ট্য আৰু ইয়াক সংৰক্ষণ আৰু প্ৰচাৰৰ সমসাময়িক প্ৰচেষ্টাসমূহৰ আলোকপাত কৰা হৈছে।

ঐতিহাসিক আৰু সাংস্কৃতিক প্ৰসংগ

ব্ৰহ্মপুত্র উপত্যকা এক সাৰুৱা কৃষিভূমি আৰু প্রাকৃতিক সম্পদত চহকী অঞ্চল। চীন দেশৰপৰা ৰোমান সাম্রাজ্যলৈ যোৱা মহাৰেচমী পথৰ এটা শাখা অসম হৈ আগবাঢ়িছিল। তদুপৰি অসমৰ প্ৰাকৃতিক সৌন্দর্য তথা নির্জনতা আদিৰ বাবে সুদূৰ অতীতৰপৰা বিভিন্ন নৃগোষ্ঠীৰ লোক স্বাভাবিক প্ৰব্ৰজনকাৰী হিচাপে, আক্রমণকাৰী হিচাপে, ব্যৱসায় বাণিজ্য কৰিবলৈ আৰু তীর্থ ভ্রমণ, আধ্যাত্মিক সাধনা আদি বিভিন্ন উদ্দেশ্যত অসমলৈ আহিছিল আৰু অসমত স্থায়ী ভাবে বসবাস কৰিবলৈ লৈছিল।

প্ৰব্ৰজনৰ ঢৌ, ঐতিহাসিক ৰাজ্য যেনে আহোম বংশ, শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ দৰে বৈষ্ণৱী সন্তৰ প্ৰভাৱ, চুবুৰীয়া অঞ্চল যেনে বংগ, তিব্বত, উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ পাহাৰৰ সৈতে ঘনিষ্ঠ সংস্পৰ্শই অসমৰ সংস্কৃতি গঢ় লৈ উঠিছে।

কৃষি জীৱন, ধৰ্মীয় অনুষ্ঠান, মৌখিক কাহিনী কোৱা, আৰু সম্প্ৰদায়ৰ সমাৱেশৰ পৰা লোককলাৰ জৈৱিকভাৱে বৃদ্ধি পাইছিল। বহু সম্প্ৰদায়ত সংগীত আৰু নৃত্য দৈনন্দিন অনুষ্ঠানৰ পৰা অবিচ্ছেদ্য — বীজ সিঁচা আৰু চপোৱাৰ পৰা আৰম্ভ কৰি বিয়া, অন্ত্যেষ্টিক্ৰিয়া আৰু উৎসৱলৈকে।

অসমৰ লোকসংগীতৰ প্ৰধান ৰূপ

এটা জাতি অথবা সমাজ এখনৰ স্বাভাৱিক ৰূপ-ৰং, সুখ-দুখ, শ্রম-বিনোদন আদি লোক সংস্কৃতিৰ জৰিয়তে প্রতিফলিত হয় । অসমৰ লোক-সংস্কৃতিৰ ভঁৰালটি মেটমৰা সম্ভাৰেৰে ভৰপূৰ। লোক-সংস্কৃতিৰ উমৈহতীয়া দিশসমূহৰ উপৰিও অসমৰ ভিন্ ভিন্ অঞ্চল, সম্প্রদায়, জাতি-জনজাতিৰ মাজত প্রচলিত কথিত ভাষা, লোকসাহিত্য, গীত-মাত-নৃত্য-বাদ্য, পোছাক-পৰিচ্ছদ, আ-অলংকাৰ, খোৱা-বোৱা, গৃহ নির্মাণ, কৃষি, পশুপালন, মাছ ধৰা, বিভিন্ন উৎসব, বাঁহ-বেত আদিৰ ব্যৱহাৰ, পাৰিবাৰিক, সামাজিক সম্পর্ক, ৰীতি-নীতি আদি বিষয়ক অনেক ক্ষেত্ৰত মনকৰিবলগীয়া অনেক দিশ সিঁচৰতি হৈ আছে। অসমৰ লোক-সংস্কৃতিৰ কেইটামান বিষয় তলত চমুকৈ উল্লেখ কৰা হ'ল—

বিহুগীতঃ‌ বিহুগীত অসমৰ আটাইতকৈ পৰিচিত লোকগীত। ৰঙালী বা ব’হাগ বিহু (বসন্ত উৎসৱ আৰু অসমীয়া নৱবৰ্ষ)ত গোৱা এই গীতসমূহে প্ৰেম, উৰ্বৰতা, প্ৰকৃতি আৰু নতুন আৰম্ভণিৰ আনন্দক উদযাপন কৰে। বিহুগীত সাধাৰণতে চুটি, প্ৰাণৱন্ত, আৰু ছন্দময়, স্বতঃস্ফূৰ্ত গীতৰ কথা যিবোৰ হাস্যৰসময়ী, ফ্লাৰ্টী বা ভক্তিমূলক হ’ব পাৰে। সুৰবোৰ আকৰ্ষণীয় আৰু প্ৰায়ে গায়কসকলে ইম্প্ৰভাইজ কৰা, যাৰ ফলত বিহুক ইয়াৰ প্ৰাণৱন্ত, গণতান্ত্ৰিক চৰিত্ৰ প্ৰদান কৰা হয়।

ওজাপালি আৰু দেওধনী গীতঃ‌ ওজাপালি হৈছে গল্প কোৱা, গীত আৰু নৃত্যৰ সংমিশ্ৰণেৰে আখ্যানমূলক গায়ন আৰু নাটকীয় পৰিবেশনৰ এক প্ৰকাৰ—যিটো প্ৰায়ে পৌৰাণিক বিষয়বস্তু যেনে দেৱী মনসাৰ কাহিনীৰ সৈতে জড়িত। এজন ‘ওজা’ (নেতা) আৰু ‘পালি’ (সহকাৰী) কল-এণ্ড-ৰেচপন্স শৈলীত পৰিবেশন কৰে। দেওধনী (বা দেওধনী নৃত্য) হৈছে আত্মা-অধিগ্ৰহণ অনুষ্ঠান আৰু মাতৃ দেৱী ৰূপৰ পূজাৰ সৈতে জড়িত এক আচাৰ-ব্যৱহাৰমূলক নৃত্য-গায়ন প্ৰথা। ইয়াত কণ্ঠ শৈলীসমূহ অতি ব্যঞ্জনাত্মক, গল্প কোৱাৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিয়া হৈছে।

গোৱালপৰীয়া আৰু কামৰূপীয়া লোকগীতঃ প্ৰধানকৈ পশ্চিম অসমত (গোৱালপাৰা, কামৰূপ অঞ্চল) কথিত এই গীতবোৰৰ এক ক্ষোভিত, আত্মাস্পৰ্শী গুণ আছে। প্ৰায়ে দৈনন্দিন জীৱন, আকাংক্ষা আৰু সামাজিক সম্পৰ্কৰ সৈতে মোকাবিলা কৰে। সুৰবোৰ সহজ কিন্তু ভূতুনী আৰু সঘনাই ডোটাৰা (এটা ছিঙি লোৱা তৰংগ বাদ্যযন্ত্ৰ) আৰু খোল বা ঢোলৰ লগত সঘনাই থাকে।

ঝুমুৰ আৰু হোজাগিৰিঃ ঝুমুৰ গীত আৰু ইয়াৰ লগত জড়িত নৃত্য বহুতো জনজাতীয় আৰু অৰ্ধজনজাতীয় গোটৰ মাজত সাধাৰণ। কণ্ঠস্বৰ সমৃদ্ধ হ’ব পাৰে আৰু ইয়াৰ লগত প্ৰায়ে গোট নৃত্যৰ বাবে উপযোগী পুনৰাবৃত্তিমূলক ছন্দ থাকে। হোজাগিৰি মূলতঃ ৰেয়াং (ব্ৰু) সম্প্ৰদায়ৰ নৃত্য হ’লেও ইয়াৰ লগত নিৰ্দিষ্ট কণ্ঠৰ ৰেফ্ৰেইন আৰু পাৰ্কাচন থাকে যিয়ে এক্ৰ’বেটিক গতিৰ সৈতে ক্ৰিয়া কৰে।

কৰ্মগীত, লোলনা আৰু আচাৰ-ব্যৱহাৰৰ গীতঃ সমগ্ৰ অসমতে কৰ্মৰ লগত জড়িত অসংখ্য লোক-ধাৰা (হাল বোৱা, ধান ৰোপণ কৰা, মাছ ধৰা), শিশুৰ বাবে লোলনা গীত, জীৱনচক্ৰৰ অনুষ্ঠানৰ বাবে আচাৰ-ব্যৱহাৰৰ গীত। এই গীতবোৰে স্থানীয় জ্ঞান আৰু ঠিকনা, প্ৰবাদ আৰু প্ৰবচনৰ ৰূপ সংৰক্ষণ কৰে যিবোৰ অন্যথা লিখিত ৰেকৰ্ডত অনুপস্থিত।

প্ৰধান লোক বাদ্যযন্ত্ৰ

Project Writing for Class 10 Social Science for HSLC 2026

অসমীয়া লোকসংগীতৰ শব্দৰ দৃশ্যসমূহ পৰম্পৰাগত বাদ্যযন্ত্ৰৰ গোটৰ দ্বাৰা লংঘন কৰা হৈছে। মূল বাদ্যযন্ত্ৰসমূহৰ ভিতৰত আছে—

ঢোলঃ লাঠিৰে বজোৱা দুমূৰীয়া ঢোল; বিহু সংগীত আৰু নৃত্যৰ কেন্দ্ৰীয়; গভীৰ, ড্ৰাইভিং ছন্দ উৎপন্ন কৰে।
পেপাঃ ম’হৰ শিংৰ পৰা তৈয়াৰী হৰ্ণপাইপ, বিশেষকৈ বিহু আৰু জনজাতীয় সংগীতৰ সৈতে জড়িত — ইয়াৰ উজ্জ্বল, বেতৰ দৰে শব্দই মুকলি পথাৰবোৰক উদগনি দিয়ে।
গগনাঃ দাঁতৰ মাজত ধৰি আঙুলিৰে ছিঙি লোৱা সৰু বেতৰ বাদ্যযন্ত্ৰ (মুখৰ বীণা); বিহুত ছন্দময় সংগীতৰ সৃষ্টি কৰে।
তালঃ হাতেৰে ধৰা জংঘল যিয়ে ধাতুৰ ছন্দ আৰু উচ্চাৰণ যোগ কৰে।
দোতাৰাঃ গোৱালপাৰিয়া আৰু কামৰূপী সংগীতত সুৰ আৰু ড্ৰোনৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰা দুটা বা চাৰিটা তৰংগযুক্ত প্লাক কৰা বাদ্যযন্ত্ৰ।
বাঁহীঃ গীতিময় অংশ আৰু সুৰীয়া অন্তৰালতাৰ বাবে লোক ধাৰাসমূহৰ মাজত সাধাৰণ।
খোলঃ উচ্চ অসমত ভক্তিমূলক আৰু লোকসংগীতত ব্যৱহৃত টেৰাকোটা দুমূৰীয়া ঢোল।
সাৰিন্দাঃ কিছুমান লোক আৰু জনজাতীয় পৰম্পৰাত ব্যৱহাৰ কৰা প্ৰণাম তাঁৰ বাদ্য।

এই বাদ্যযন্ত্ৰবোৰ প্ৰায়ে বহনযোগ্য আৰু স্থানীয়ভাৱে উপলব্ধ সামগ্ৰীৰ পৰা তৈয়াৰ কৰা হয় — বাঁহ, কাঠ, জন্তুৰ শিং, মাটি — যিয়ে সংগীতক স্থানীয় পৰিৱেশ বিজ্ঞানত শিপাইছে।

অসমৰ প্ৰধান লোকনৃত্য

বিহু নৃত্যঃ বিহু নৃত্য অসমৰ আটাইতকৈ চিনাকি লোকনৃত্য। ৰঙালী বিহুৰ সময়ত যুৱক-যুৱতীসকলে পৰিবেশন কৰা এই ছবিখনৰ বৈশিষ্ট্য হৈছে হাতৰ তীব্ৰ গতি, তীব্ৰ ভৰিৰ কাম, নিতম্বৰ দোলা, আৰু শক্তিশালী ছন্দ। গঠনটো সাধাৰণতে মুকলি আৰু বৃত্তাকাৰ বা শাৰী শাৰীকৈ হয়, যাৰ ফলত গোটৰ অংশগ্ৰহণৰ সুবিধা হয়। সাজ-পোছাক ৰঙীন: মহিলাসকলে পৰম্পৰাগত মেখেলা চাদৰ আৰু পুৰুষে ধোটি আৰু গামোচা পিন্ধে। বিহু নৃত্য প্ৰেমৰ সামাজিক প্ৰকাশ আৰু বসন্তৰ সাম্প্ৰদায়িক উদযাপন দুয়োটা।

বাগুৰুম্বাঃ বাগুৰুম্বা হৈছে বড়ো সম্প্ৰদায়ৰ পৰম্পৰাগত নৃত্য। ই ৰূপৱতী আৰু ছন্দময়, নৃত্যশিল্পীসকলে প্ৰকৃতিৰ উপাদানসমূহ অনুকৰণ কৰে — চৰাই, বৈ যোৱা নদী, আৰু উদ্ভিদৰ জীৱন। নৃত্যশিল্পীসকলে জটিল ভৰিৰ কাম, কোমল হপ আৰু স্থিৰ হাতৰ ইংগিতেৰে গোটত অনুষ্ঠান পৰিৱেশন কৰে। স্বকীয় মটিফ আৰু গহনাৰে পৰম্পৰাগত বড়ো সাজ-পোছাকে দৃশ্যগত আবেদনক সমৃদ্ধ কৰে।

ঝুমুৰ নৃত্যঃ ঝুমুৰ হৈছে অসমৰ চাহ-বাগিচাৰ বেল্ট আৰু জনজাতীয় অঞ্চলৰ কেইবাটাও জনগোষ্ঠীৰ মাজত প্ৰচলিত গ্ৰুপ নৃত্য। ই ঝুমুৰ গীতৰ লগত সংগতি ৰাখিছে আৰু ইয়াৰ স্পন্দন আৰু বৃত্তাকাৰ গঠন আছে। গতিবিধি ছন্দময় আৰু গীতিময় দুয়োটা হ’ব পাৰে, গীতবোৰৰ সুৰীয়া প্ৰবাহৰ লগত মিল খাই।

দেওধনী আৰু ওজাপালি পৰিবেশনঃ‌ ওজাপালি আৰু দেওধনীক সংগীত ৰূপ হিচাপে উল্লেখ কৰা হৈছে যদিও নৃত্য-নাট্যও। দেওধনীৰ নৃত্য তীব্ৰ আৰু আচাৰ-অনুষ্ঠানৰ, প্ৰায়ে ট্ৰেন্সৰ দৰে গতি আৰু শৈলীগত ইংগিতৰ সৈতে জড়িত। ওজাপালি নাট্য— অভিনেতাসকলে গাই গাই আৰু প্ৰপছ ব্যৱহাৰ কৰি গল্পৰ অভিনয় কৰে।

মিছিং গুমৰাগ আৰু অন্যান্য জনজাতীয় নৃত্যঃ মিছিং সম্প্ৰদায়ৰ গুমৰাগ হৈছে গীত আৰু নৃত্যৰ সংমিশ্ৰণ ঘটোৱা এক নিৰাময় আৰু আচাৰ-ব্যৱহাৰ, যিটো প্ৰায়ে উৎসৱ আৰু সাম্প্ৰদায়িক অনুষ্ঠানত পৰিবেশন কৰা হয়। প্ৰতিটো জনজাতি গোট (কাৰবি, ডিমাছা, ৰাভা, তিৱা, ইত্যাদি)ৰ বৈশিষ্ট্যপূৰ্ণ নৃত্য আছে যিয়ে স্থানীয় ৰীতি-নীতি, কৃষি পদ্ধতি, ব্ৰহ্মাণ্ডবিজ্ঞানক প্ৰতিফলিত কৰে।

থিম আৰু কাৰ্য্যসমূহ

অসমীয়া লোকসংগীত আৰু নৃত্যই একাধিক সামাজিক কাৰ্য্য সম্পাদন কৰে —

কৃষি চক্ৰঃ বহুতো গীতত বীজ সিঁচা, ৰোপণ আৰু চপোৱাৰ সময় চিহ্নিত কৰা হয়।
প্ৰেমৰ সম্পৰ্ক আৰু সামাজিক বন্ধনঃ বিহুগীত-নৃত্যই যুৱক-যুৱতীসকলৰ লগ পোৱা আৰু মৰম প্ৰকাশৰ এক সামাজিকভাৱে গ্ৰহণযোগ্য ক্ষেত্ৰ হিচাপে কাম কৰে।
ধৰ্মীয় আৰু আচাৰ-ব্যৱহাৰঃ দেওধনী আৰু কিছুমান বিশেষ ওজাপালি পৰিবেশনে ভক্তি বা সমাধি সম্পৰ্কীয় উদ্দেশ্য সাধন কৰে।
মৌখিক ইতিহাস আৰু গল্প কোৱাঃ গীতে প্ৰজন্মৰ পিছত প্ৰজন্ম ধৰি মিথ, কিংবদন্তি আৰু স্থানীয় ইতিহাস কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে।
কৰ্ম আৰু বৃত্তিগত পৰিচয়ঃ মাছ ধৰা গীত, নাওঁ চলোৱা লোকৰ গীত, আৰু চাহ-বাগিচাৰ শ্ৰমিকৰ গীতে বৃত্তিগত অভিজ্ঞতাক স্পষ্ট কৰি দিয়ে।

সাজ-পোছাক আৰু দৃশ্যগত উপাদান

নৃত্যৰ পৰিচয়ৰ বাবে সাজ-পোছাক অবিচ্ছেদ্য। মেখেলা চাদৰ (মহিলা) আৰু ধোতি-গামুচা (পুৰুষ) বিহুৰ বাবে প্ৰধান খাদ্য, আনহাতে জনজাতীয় নৃত্যত বোৱা বস্ত্ৰ, গুটি, মূৰৰ পোছাক আৰু শৰীৰৰ অলংকাৰ প্ৰতিটো গোটৰ বাবে অনন্য। আচাৰ-ব্যৱহাৰৰ নৃত্যত তৰোৱাল, ঢাল, বাঁহৰ দণ্ড, প্ৰতীকী সঁজুলি আদি প্ৰপছ দেখা যায়।

সমসাময়িক অৱস্থা, প্ৰত্যাহ্বান আৰু সংৰক্ষণৰ প্ৰচেষ্টাঃ আধুনিক পৰিৱৰ্তনে — নগৰায়ন, প্ৰব্ৰজন, সংবাদ মাধ্যমৰ সংস্পৰ্শ, আৰু জীৱিকাৰ পৰিৱৰ্তন — লোক পৰম্পৰাত প্ৰভাৱ পেলাইছে। কিছুমান প্ৰত্যাহ্বানৰ ভিতৰত আছে —
পৰম্পৰাগত প্ৰসংগসমূহৰ খহনীয়াঃ সামূহিক জীৱন সলনি হোৱাৰ লগে লগে গীত আৰু নৃত্যৰ মূল পৰিৱেশ (ক্ষেত্ৰ, আচাৰ-ব্যৱহাৰ) বিৰল হৈ পৰে।

বাণিজ্যিকীকৰণঃ বহল দৃশ্যমানতাই সংৰক্ষণত সহায় কৰিব পাৰে যদিও ই কেতিয়াবা পৰ্যটনৰ বাবে পৰম্পৰাক সৰল বা বিদেশী কৰি তোলে।

বাদ্যযন্ত্ৰ আৰু নিৰ্মাতা হেৰুৱাঃ পৰম্পৰাগত বাদ্যযন্ত্ৰ নিৰ্মাণৰ দক্ষতা হ্ৰাস পাইছে।কিন্তু এই জীৱন্ত পৰম্পৰাসমূহ সংৰক্ষণৰ বাবে সক্ৰিয় প্ৰচেষ্টা চলি আছে ।
সম্প্ৰদায়ৰ পদক্ষেপঃ গাঁৱৰ দল, স্থানীয় উৎসৱ, আৰু পৰিয়ালভিত্তিক সংক্ৰমণে অনুশীলনসমূহক জীয়াই ৰাখে।
সাংস্কৃতিক প্ৰতিষ্ঠান আৰু এন জি অঃ কৰ্মশালা, নথিপত্ৰ প্ৰকল্প, আৰু আৰ্কাইভত গীত, গীত আৰু সুৰ ৰেকৰ্ড কৰা হয়।
বিদ্যালয় আৰু বিশ্ববিদ্যালয়ঃ অসমৰ বহু শিক্ষানুষ্ঠানে পাঠ্যক্ৰম, পৰিবেশন আৰু গৱেষণাৰ জৰিয়তে লোককলাৰ প্ৰচাৰ কৰে।

ৰাজ্যিক সমৰ্থন আৰু উৎসৱঃ আঞ্চলিক উৎসৱ, যুৱ প্ৰতিযোগিতা আৰু চৰকাৰী পৃষ্ঠপোষকতাত অনুষ্ঠিত হোৱা অনুষ্ঠানসমূহে প্ৰদৰ্শনৰ বাবে মঞ্চ প্ৰদান কৰে।

সংৰক্ষণ আৰু প্ৰচাৰৰ বাবে পৰামৰ্শ

অসমৰ লোকসংগীত আৰু নৃত্য যাতে অব্যাহত থাকে তাৰ বাবে তলত দিয়া পদক্ষেপসমূহ ফলপ্ৰসূ হ’ব পাৰে —

নথিপত্ৰঃ গীত, নৃত্য আৰু বাদ্যযন্ত্ৰ নিৰ্মাণ প্ৰক্ৰিয়াৰ পদ্ধতিগত দৃশ্য-শ্ৰাব্য ৰেকৰ্ডিং।
সম্প্ৰদায়-নেতৃত্বাধীন আৰ্কাইভঃ গাঁও-স্তৰৰ ভঁৰাল আৰু মৌখিক ইতিহাস প্ৰকল্পসমূহক সমৰ্থন কৰা যাতে জ্ঞান সম্প্ৰদায়সমূহৰ সৈতে থাকে।
শিক্ষাঃ বিদ্যালয়ৰ পাঠ্যক্ৰম আৰু কেম্পাছৰ সাংস্কৃতিক কাৰ্যসূচীত লোককলাক অন্তৰ্ভুক্ত কৰি নৱ প্ৰজন্মৰ মাজলৈ যোৱা।
বহনক্ষম পৰ্যটনঃ স্থানীয় মালিকীস্বত্বক সন্মান কৰা আৰু শিল্পীসকলক ন্যায্যভাৱে ক্ষতিপূৰণ দিয়া দায়িত্বশীল সাংস্কৃতিক পৰ্যটনক প্ৰসাৰ কৰা।
যন্ত্ৰপাতি পুনৰুজ্জীৱিতকৰণঃ বাদ্যযন্ত্ৰ নিৰ্মাণক জীয়াই ৰাখিবলৈ মাইক্ৰ’-গ্ৰাণ্ট আৰু প্ৰশিক্ষণ কাৰ্যসূচীৰ জৰিয়তে শিল্পীসকলক সহায় কৰা।
ডিজিটেল প্লেটফৰ্মঃ প্ৰসংগভিত্তিক তথ্য প্ৰদান কৰাৰ লগতে প্ৰামাণিক পৰিবেশন সম্প্ৰচাৰ কৰিবলৈ ছ’চিয়েল মিডিয়া আৰু ষ্ট্ৰীমিং প্লেটফৰ্ম ব্যৱহাৰ কৰা।

উপসংহাৰঃ‌ অসমৰ লোকসংগীত আৰু লোকনৃত্য সাম্প্ৰদায়িক স্মৃতি, শিল্প কৌশল আৰু পৰিৱেশ জ্ঞানৰ ভঁৰাল। বিহুৰ স্পন্দনশীল খোজেই হওক, দেওধনীৰ শ্ৰদ্ধাশীল তীব্ৰতাই হওক, গোৱালপৰীয়া গীতৰ গীতিময় ডোতৰা ষ্ট্ৰেইনেই হওক, বা ৰূপৱতী বাগুৰুম্বাই হওক, প্ৰতিটো ৰূপেই জীৱন-ধাৰণৰ এক এটা পদ্ধতিৰ যোগাযোগ কৰে।

এই পৰম্পৰাসমূহৰ সুৰক্ষাৰ বাবে কেৱল আৰ্কাইভৰ কামেই নহয়, সক্ৰিয় জীৱন-যাপনৰ অনুশীলনৰ প্ৰয়োজন — সম্প্ৰদায়ৰ গৌৰৱ, আন্তঃপ্ৰজন্মৰ শিক্ষণ আৰু সন্মানজনক মঞ্চ যিয়ে এই কলাসমূহক আধুনিক পৃথিৱীত খাপ খুৱাবলৈ আৰু ফুলি উঠিবলৈ অনুমতি দিয়ে। সঠিকভাৱে লালন-পালন কৰিলে অসমৰ লোককলা আগন্তুক প্ৰজন্মৰ বাবে পৰিচয়, জীৱিকা আৰু প্ৰেৰণাৰ উৎস হৈ থাকিব পাৰে।

সহায়কঃ মোৰ এই প্রকল্পটি প্ৰস্তুত কৰিবলৈ মই কেইবাপ্রকাৰৰ সহায় লবলগীয়া হ’ল যেনে —

১।‌ ইন্টাৰনেট

২। পাঠ্যপুথি

৩।‌ edunation19